Performans, üç senedir hayatımda bir şekilde yer alan bir disiplin; bir senedir ise bu disiplinle ilgili birçok şey okudum, gördüm, izledim, yazdım. Ancak nedense hâlâ ısınamadım. Belki sonradan üretilmişliği, oturmamışlığı, ergen "anti" duruşu, tutarsızlığı, kendi içindeki kararsızlıkları, reddediş ve yok oluş kaygıları gibi birçok neden benim 2000'li yıllarda hâlâ klasik tiyatroyu ve baleyi daha çok sevmeme neden oluyor. Performans konusunda beğendiğim birtakım işler de olmuyor değil. Rosas danst Rosas şu ana kadar izlediğim en güzel performanslardan biri olsa da Dino ve Emre'nin, ve bittabii Aylin Kalem'in bana kazandırdığı başka performanslar da yok değil. Bunlardan biri de Marina Abramovic. Kendisi şu sıralar MoMA'da "öylece oturuyor." MoMA'nın "The Artist is present" ismiyle düzenlediği retrospektif sergide o artisti de bir masa başında sessiz, sakin, dingin, durağan, olağan bir şekilde otururken görmek, izlemek mümkün. Kendisinin bunu neden ve hangi bağlamda yaptığı sorgulansa da bu konuda tek ve net bir açıklama yapmak, sanırım pek mümkün değil.
0 yorum:
Yorum Gönder